گاهی دلم برای خودم تنگ می شود.می بینم انقدر ازخودم دور شده ام و سرگرم کارهای دیگرم که خودم را یادم رفته است. دیشب دوستی قدیمی را پیدا کردم. عشق دوران کودکی ام را. چه بزرگ شده بود. چه جذاب شده بود. وقتی دیدمش دلم یکهو ریخت پایین. او برای موفقیتش تلاش می کند و من از دیدن این تلاش چقدر برایش خوشحالم.او من را برد به چهارده سالگیم. به نوجوانی و کودکی تلخی که داشتم. نمی دانم از پیدا کردنش خوشحال باشم یا ناراحت؟ این جملاتی که نوشتم اصلا ربطی به هم دارد؟ دارم دچار یک جنون می شوم. سردرگمی

من این پیرمرد را براستی دوست دارم. به شدت با او هم روحیه ام. گاهی حرف هایش بهم برمی خورد اما نگاهش که می کنم، خود بزرگ شده ام را می بینم . این را حالا که دارم قد می کشم می فهمم. درباره ابراهیم گلستان می نویسم. او که من را نمی شناسد. اما اگر بشناسد بعید می دانم احساس غریبگی کند ، احتمالا اخلاقم او را یاد جوانی هایش بندازد. 

خبر خوب، خبر بد، حال خوب ، حال بد، کار زیاد، کار کم....این روزها چقدر پرم. راستی این نزدیکی وجودم به ابراهیم گلستان از کجا می آید؟

این روزهایم به سختی می گذرد. پر مشغله و بی مشغله. کاش زودتر تمام شود

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

از خودم می پرسم واقعا نوشتن همین یک جمله انقدر سخت بود که هی امروز و فردا کردی؟ جداً چرا همه چی رو انقدر سخت می گیری؟